10:46 PM
Anonymous
ปานฟ้าไปประชุมกรรมการบริษัทที่ห้างเพื่อเตรียมงานประกวดวาดภาพหัวข้อ “ครอบครัวอุ่นรัก” จากการเสนอชื่อผู้มอบรางวัลครั้งนี้ เสียงส่วนใหญ่เห็นด้วยให้คุณศิริโสภาเป็นผู้มอบรางวัล เพราะมีภาพลักษณ์การทำงานเพื่อเด็กมาเป็นเวลานาน
ปานฟ้าจึงสรุปและปิดประชุม เพื่อกรรมการจะได้ไป ดูบริเวณที่ใช้จัดงาน เผื่อบางท่านอาจมีข้อเสนอแนะให้กับทางฝ่ายออกแบบฉากและดูแลสถานที่บ้าง
ส่วนบุญทิ้งก็ฝึกฝีมือวาดภาพอย่างเอาการเอางาน วาดแล้วเอามาให้ภาคินช่วยติชมเพื่อจะได้ปรับปรุง
“สวยนี่ แต่อย่าหวังเรื่องรางวัลนะบุญทิ้ง อาจจะมีเด็กอื่นที่เก่งกว่าเราอีกมาก” ภาคินให้เตรียมใจเผื่อไว้
“ผมไม่หวังหรอกครับ แต่ผมจะทำให้ดีที่สุด” บุญทิ้งตอบยิ้มๆ ภาคินชมว่านั่นแหละยิ่งกว่าชัยชนะอีก บุญทิ้งบอกว่า “ผมจะวาดให้คุณปานเดือนเป็นของขวัญ บางทีอาจจะทำให้คุณปานเดือนหาย...”
ภาคินเอามือลูบหัวบุญทิ้งอย่างเอ็นดูที่รู้จักคิด บอกให้วาดต่อแล้วเขาก็เลี่ยงไปทางอื่น
ooooooo
ภูวดลครึ้มอกครึ้มใจกับชัยชนะที่ใกล้เข้ามา
ทุกที ขณะยืนฝันเฟื่องอยู่นั้น พิมเข้ามาเรียก “พี่ภู...” ทำเอาภูวดลสะดุ้งหันมองไปรอบๆว่ามีใครอยู่แถวนั้นไหม ปรามพิมว่าระวังคนได้ยินจะจับได้ว่าเราเป็นอะไรกัน
พิมพูดประชดพี่ชายว่า เงินจะทับตัวเองตายอยู่แล้ว
เลยทำให้ความเป็นพี่น้องของเราต้องขาดสะบั้นไปด้วยหรือ ภูวดลเสียงอ่อนลงถามว่ามีอะไรหรือถึงมาหา พิมบอกว่าอยากไปเยี่ยมบ้าน ไม่รู้ว่าป่านนี้ก้านผัวตัวเองออกจากคุกแล้วหรือยัง
“เบาๆนังพิม ระวังคนเขาจะรู้ว่าผัวแกน่ะติดคุกอยู่ ถ้าเรื่องแตกละก็ บรรลัยกันหมดเลยนะ”
“บอกไว้ก่อน เผื่อพี่จะหาเงินให้ฉันสักก้อน อยากเอาไปให้พี่ก้าน วันหน้าวันหลังจะได้ขอความช่วยเหลือจากผัวฉันได้บ้าง”
“แล้วจะจัดการให้” ภูวดลรีบตัดบทแล้วไล่ให้พิมไปเสีย
หารู้ไม่ว่าปานฟ้าแอบมองอยู่ห่างๆ เธอมองทั้งคู่อย่างสงสัย
พิมรีบมุดซุ้มไม้ออกมา เจอปานฟ้าเข้าพอดี ถามว่าไปไหนมา พิมทำยโสบอกว่าไปเดินเล่น ปานฟ้าพยายามระงับอารมณ์ถามว่าเมื่อกี้คุยกับใคร ภูวดลใช่ไหม ปรามว่า
“อย่าทำอะไรให้บ้านฉันวุ่นวายมากไปกว่านี้นะพิม...
อย่าคิดว่าไม่มีใครรู้ทันเธอ”
พอถูกจับได้ พิมก็รีบขอตัว อ้างว่าจะไปดูธัญวิทย์ ปานฟ้ามองตามพิมไปด้วยแววตากังวลอย่างเห็นได้ชัด
ooooooo
ปานฟ้าโทรศัพท์นัดภาคินพาบุญทิ้งไปเยี่ยมปานเดือนที่โรงพยาบาลศรีธัญญา ไปเจอปานเดือนกำลังอุ้มตุ๊กตาที่นอนอยู่ในเบาะเห่กล่อมอย่างแสนรัก บางครั้งก็ก้มมองที่เบาะบอกลูกว่า
“อย่าร้องนะทินภัทรลูกแม่ เดี๋ยวคุณพ่อก็กลับมาจากที่ทำงานแล้วนะลูก”
ปานฟ้ากับภาคินมองปานเดือนอย่างสะเทือนใจ ส่วนบุญทิ้งถามว่า “ผมกอดคุณปานเดือนได้ไหมครับ” ปานฟ้าอนุญาตบอกว่าให้เข้าไปหาปานเดือนเลย
ทันทีที่ปานเดือนเห็นบุญทิ้ง เธอโผเข้ากอดพร่ำเรียก “ทินภัทรลูกแม่...” คร่ำครวญขอร้องลูกอย่าทิ้งแม่ไปไหนอีก สัญญาได้ไหมว่าจะอยู่กับแม่ตลอดไป
ปานฟ้าบอกปานเดือนว่าบุญทิ้งมาเยี่ยมเดี๋ยวก็ต้องกลับ ให้พี่หายเร็วๆ จะได้ไปอยู่กับบุญทิ้ง
ปานเดือนอาละวาดขึ้นมาอีก ระแวงว่าคนจะมาพรากลูกไปจากตน บอกบุญทิ้งว่าสัญญากับแม่ได้ไหมว่าจะไม่ไปไหนอีก
“ครับ คุณปานเดือน...” บุญทิ้งให้สัญญา ปานเดือนตัดพ้อต่อว่าที่บุญทิ้งไม่เรียกตนว่าแม่ บอกให้เรียกแม่และย้ำว่าลูกชื่อทินภัทร...จำไว้ด้วย ทำให้ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นมองอย่างสะเทือนใจ
ปานฟ้าบอกพี่สาวว่าอย่าดื้อกับหมอจะได้กลับบ้านไวๆ คุณพ่อคุณแม่จะได้หมดห่วง
“พี่สัญญา...พี่ไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ พี่ได้ทินภัทรลูกพี่กลับคืนมาแล้วนี่ยัยฟ้า...”
ทุกคนมองปานเดือนที่อาการดีขึ้นอย่างมีความหวัง
ooooooo
ระหว่างเดินออกมา ภาคินเห็นบุญทิ้งก้าวเดินล่วงหน้าไปหงอยๆ เขาปรารภกับปานฟ้าว่า บุญทิ้งคงคิดหนัก เกรงว่าบุญทิ้งจะหลงดีใจไปว่าปานเดือนเป็นแม่ ทั้งที่ไม่เป็นความจริง
“ไม่มีอะไรสำคัญเท่าชีวิตของพี่เดือน...ซึ่งนั่นหมายถึงชีวิตของคุณพ่อกับ คุณแม่ด้วย คุณพ่อท่านก็เคยบอกว่า ถ้าบุญทิ้งยอมที่จะเป็นลูกให้พี่เดือน ทุกอย่างก็จบ”
ภาคินติงว่าแน่ใจหรือว่าครอบครัวเธอจะยอมรับเด็กอย่างบุญทิ้งได้ พูดอย่างสะเทือนใจว่า
“เด็กอย่างบุญทิ้งน่าสงสารนะครับ รอยแผลเป็นในใจที่เกิดจากอดีตที่พร่ามัว มันฝังลึกไม่ลืมได้ง่ายๆ หรอกครับ...
เด็กที่ไม่มีพ่อ ไม่มีแม่ หรือว่ามีแต่ก็ไม่สมบูรณ์ ทุกข์ทรมานยังไง ผมทราบดี”
ปานฟ้าบอกว่าจะเป็นกำลังใจให้เขากับบุญทิ้ง ภาคินขอบคุณ สบตาอย่างเข้าใจความรู้สึกของกันก่อนพากันเดินไป
ooooooo
ก้องภพมาเห็นภาคินกับปานฟ้ามาเยี่ยมปานเดือนก็ยิ่งไม่พอใจ เขาเดินตามหลังปานฟ้ากับภาคินไป เขาเดินหลบไปจับตัวบุญทิ้งไว้ขู่ว่าอย่าหวังเลยว่าจะได้เป็นลูกของปานเดือน หาว่าภาคินคิดจะหากินกับเด็กเอาไปอุปโลกน์เป็นหลานเศรษฐี
บุญทิ้งตกใจพูดไม่ออก ภาคินปรี่เข้ามาสั่งก้องภพให้ปล่อยบุญทิ้ง ก้องภพตะคอกใส่ว่า
“ไม่...เด็กคนนี้แหละที่จะเป็นคนบอกกับคนทั้งโลกว่าคนอย่างแกน่ะลวงโลก เป็นพ่อพระแต่เปลือก แท้ที่จริงก็หากินกับเด็กตาดำๆ!”
ภาคินพรวดเข้าไปชกหน้าก้องภพจนเลือดกบปาก ส่วนบุญทิ้งเสียหลักล้มลง ปานฟ้ารีบไปประคองขึ้นมา ภาคินปรามก้องภพว่าตนยอมให้เขาโขกสับได้ทุกอย่าง แต่มีสองอย่างที่ตนยอมไม่ได้ นั่นคือเรื่องแม่กับเรื่องอุดมการณ์ของตน
ก้องภพยังไม่ยอมเลิก ถ่มน้ำลายอย่างดูถูก ภาคินจะพุ่งเข้าไปชกซ้ำอีก ปานฟ้าขอร้องว่าอย่าให้มีเรื่องใหญ่โตเลย บอกก้องภพให้กลับไปเสีย ถูกก้องภพด่าว่าตาต่ำไปเข้าข้างภาคิน ถามว่า
“ไม่รู้หรือว่ากำพืดมันเป็นยังไง...แม่มัน...”
ก้องภพจะพาดพิงไปถึงแม่ภาคินอีก แต่ด่าไม่ทันจบก็ถูกภาคินยัดหมัดใส่ปากเสียก่อน ก้องภพพูดอาฆาตด่าอีกสองสามคำแล้วรีบเดินหนีไป บุญทิ้งมองเหตุการณ์อย่างตื่นกลัว ถามปานฟ้าว่าพี่คนนั้นเป็นใครหรือ ปานฟ้าตัดบทว่าอย่าไปสนใจเลย
ooooooo
โรงลิเกของถมต้องรื้อวิกจากตลาดอีกครั้งเพราะค้างค่าเช่าเจ้าของตลาด บุษบาตำหนิตัวเองที่ไม่สามารถดึงแฟนลิเกได้ ทำให้รายได้น้อย ช้อยซ้ำเติมทันที ถมบอกว่าอย่าโทษตัวเองเลยเพราะเวลานี้การแข่งขันสูง เราไม่มีทุนทรัพย์มากพอที่จะไปแข่งกับใครได้ขนาดนั้น
บุษบาโทรศัพท์บอกป้านุ่มว่า ตนย้ายวิกอีกแล้ว ป้านุ่มถามว่าย้ายไปอยู่ไหน บุษบาบอกว่ายังไม่รู้ เอ่ยปากฝากภาคินกับป้านุ่มให้ช่วยดูแลด้วย
วิมลวรรณมาได้ยิน พอรู้ว่าป้านุ่มคุยกับบุษบาก็แย่งโทรศัพท์ไปแหวใส่ทันที
“นังบุษบา นี่แกยังไม่ตายเหรอ ฉันเคยบอกแกแล้วใช่ไหมว่าอย่าติดต่อมา อย่าลืมสิว่าลูกแกอยู่ในกำมือของฉัน”
บุษบาตกใจรีบตัดสายทันที ทำให้วิมลวรรณยิ่งโมโหด่าปาวๆต่อ พอหันมาเห็นป้านุ่มก็ขว้างโทรศัพท์ใส่พุ่งเข้าตบจนป้านุ่มนั่งร้องไห้ก็ยัง กระหน่ำตบไม่ยั้ง อานนท์มาเจอถามว่า ตบขนาดนี้ไม่กลัวป้านุ่มตายรึไง
วิมลวรรณด่าอานนท์ว่าเข้าข้างป้านุ่มอีกตามเคย ตะโกนว่าจะตบให้ตายคามือเลย แต่แล้วก็ชะงักเมื่อก้องภพเดินเลือดกบปากเข้ามา วิมลวรรณถลาเข้าไปถามว่าใครทำพอรู้ว่าภาคินทำเท่านั้น ก็บ้าคลั่งขึ้นมา อานนท์ถามก้องภพอย่างรู้ทันว่าไปทำอะไรภาคินเข้าล่ะ วิมลวรรณก็หาว่าเขาเข้าข้างภาคิน
ขณะนั้นเอง ป้านุ่มหยิบโทรศัพท์วิ่งร้องไห้ออกไป ก้องภพถามว่ามีเรื่องอะไรกัน วิมลวรรณด่าป้านุ่มเรียกให้กลับมา ตนจะลงโทษให้สาสมฐานกล้าติดต่อบุษบา ก้องภพจึงรู้ว่า แม่ของภาคินชื่อบุษบา
ooooooo
ป้านุ่มเป็นห่วงภาคินจึงโทรศัพท์บอกเขาว่า วิมลวรรณรู้เรื่องที่เขาชกต่อยกับก้องภพแล้ว เพื่อให้เขาระวังและเตรียมรับสถานการณ์ ภาคินขอบคุณ
ป้านุ่มแต่ตนไม่กลัว เพราะไม่ได้ทำผิดอะไร
ปานฟ้าถามว่า เขาต้องการพยานไหมเพราะตนอยู่ในเหตุการณ์ด้วย ภาคินขอบคุณแต่คงไม่ต้องเพราะคุณหญิงคงไม่ฟัง เขาฝากงานที่มูลนิธิแล้วขึ้นรถขับกลับไป ปานฟ้าได้แต่มองตามไปด้วยความเห็นใจ
ภาคินกลับไปอย่างพร้อมที่จะเผชิญปัญหา อานนท์ถามทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น ถูกวิมลวรรณตัดบทว่าสภาพของก้องภพก็เห็นๆอยู่จะถามอีกทำไม แล้วหันไปด่าภาคินว่า อย่ามาทำตัวเป็นนักเลงในบ้านนี้
“ผมก็อยากบอกคุณหญิงไว้ว่า อย่าให้คุณก้องภพแตะต้องถึงแม่ผมอีก ผมจะไม่ออมมือเลย แม้แต่คุณหญิงเองก็เถอะ”
อ่านละครดุจดาวดิน ตอนที่ 6 วันที่ 17 ม.ค.55
ละครเรื่องดุจดาวดินบทประพันธ์โดย : โยษิตา
ละครเรื่องดุจดาวดินบทโทรทัศน์โดย : ภาคย์รพี, เอื้องอรุณ และไทสคริปท์
ละครเรื่องดุจดาวดินกำกับการแสดงโดย : เอกภพ ตันหยงมาศกุล
ละครเรื่องดุจดาวดิน ผลิตโดย : กันตนา
ละครเรื่องดุจดาวดินแนวละคร : ดราม่าเข้มข้น
ละครเรื่องดุจดาวดินออกอากาศ : วันพุธ-วันพฤหัสบดี เวลา 20.30 น.
ติดตามชมละครเรื่องดุจดาวดินออกอากาศทางช่อง 7 สีทีวีเพื่อคุณ
เริ่มออกอากาศตอนแรก : วันพุธที่ 11 มกราคม พ.ศ. 2555
ที่มา ไทยรัฐ
0 comments:
Post a Comment